Blog 1 oktober 2020

Blog 5 van 1 oktober 2020 – Waarom de subtitel van MINNAAR LEUGENAAR MOORDENAAR vermeldt: Literaire thriller

Boeken…  Ik heb er veel.  Die van John Le Carré nemen een hele plank in.  Origineel in het Engels, of in Nederlandse vertaling. Suspense vind ik geweldig, of het nu over een spionagethriller of een politieke thriller, een juridische of financiële thriller gaat.  Als het verhaal maar realistisch genoeg blijft.  Wordt het ongeloofwaardig, dan haak ik af.  Le Carré is een meester in realistisch en geloofwaardig vertellen.

In Minnaar Leugenaar Moordenaar heb ik hetzelfde realisme nagestreefd.  De Siciliaanse maffia is de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt.  Ik heb er diepgaande research naar verricht.  Ik heb verschillende keren op het eiland rondgereisd, en heb alle plaatsen bezocht waar het verhaal zich afspeelt.  Ik heb veel ter plaatse geschreven. Dat geeft aan het boek een grote dosis authenticiteit, al is het verhaal helemaal fictief.

Het verhaal speelt zich af in verschillende plaatsen op Sicilië. 

Sicilië, het landschap en de Cosa Nostra zijn het decor, maar het verhaal zelf blijft het belangrijkste.  Het bevat heel veel verschillende elementen.  Het is ontstaan als een lappendeken van gebeurtenissen, die geleidelijk aan en zonder plan vorm gekregen hebben.  Hierdoor kent het verhaal verrassende wendingen.  Het is tientallen keren herschreven en ten slotte uitgegroeid tot een coherent geheel met een strikt getimed tijdsverloop.  Aan de hand van karakterfiches heb ik de personages diepgang gegeven.  De strikte structuur liet toe te werken met dubbele bodems en cliffhangers, subtiele verwijzingen en suggestieve passages, die soms pas veel verder in de tekst verklaard worden of een betekenis krijgen.

Ik heb het verhaal geschreven in de ik-persoon.  Zo kon ik diepgang geven aan gevoelens en motivatie van de hoofdpersoon en zijn tegenspelers, en hun karakter verkennen.  Misschien is dat atypisch voor een thriller, zoals ook het feit dat deze hoofdpersoon een anti-held is.  Waarschijnlijk zal de lezer hem verfoeien.  Of misschien begrijpen.

In Minnaar Leugenaar Moordenaar wordt er ook ruimte gegeven voor een aantal beklijvende thema’s, met grote maatschappelijke relevantie.  In een thriller is dat niet zo gebruikelijk.  Zo is grensoverschrijdend gedrag aanleiding tot enkele belangrijke keerpunten en gebeurtenissen in het verhaal.  Pestgedrag op het werk tekent de verhoudingen in een bank waar het hoofdpersonage tewerkgesteld wordt.  Scènes uit de mensenhandel heb ik geschreven in de hoop dat ze ervaren worden als een aanklacht tegen de mensenhandelaars en hun mensonterende behandeling van de migranten en vluchtelingen.

Omwille van die rijkdom aan thema’s heb ik mijn boek de ondertitel literaire thriller meegegeven.  Dit is een omstreden term.

Om te beginnen zijn er een aantal auteurs, zoals Ilja Leonard Pfeijffer, die neerkijkt op het thrillergenre in se en er eerder cynische commentaar over geeft.  Laat staan dat hij kan leven met de term literaire thriller.  Hij vindt het een goedkope marketingtruc.  Hij is niet alleen, een heerlijk stukje discussie daarover vind je op http://boekrecensiescharleskuijpers.blogspot.com/2018/05/literaire-thriller.htm.

Vele lezers uit het panel dat ik heb samengesteld vinden mijn boek in het thrillergenre atypisch.  Het standpunt van waaruit verteld wordt, de stijl en het woordgebruik, de uitgewerkte motivatie en de gevoelens van de hoofdpersoon en de hierboven aangehaalde thema’s zijn geen clichés. En het clichématige is wat degenen die zich “échte literatoren” noemen, stoort in het genre.

Omdat de eerste versies van Minnaar Leugenaar Moordenaar impulsief en vanuit het buikgevoel geschreven zijn was er trouwens veel werk aan de stijl en het taalgebruik.  Als ik iets schrijf, komen er in één ruk ettelijke bladzijden op papier, nadat ik soms dagenlang heb nagedacht over de inhoud.  Ik herwerk de originele teksten verschillende keren voor ik ze goed vind.  De kritische lezing door mijn echtgenote en enkele goede vrienden haalden de laatste schoonheidsfoutjes uit het manuscript weg.  De zorgvuldige eindredactie van mijn uitgever zorgde voor de finishing touch.